2021

2021 και η google μας ενημέρωσε πως θα διαγραφούν λογαριασμοί που είναι ανενεργοί, πάνω από δυο χρόνια.

Τρέχα γύρευε, τώρα.

15 χρόνια δουλειάς, (ήμαν νια και γέρασα) με κόπους και πόνους, δεν τα διαγράφεις, έτσι, απλά, κυρία google.

Ζωή απ' τη ζωή μας, σου χαρίσαμε... και δεν έχασες!

Κι ότι μας χάρισες, έτσι απλά: "θα το διαγράψεις".

Σαν να μην υπήρξαμε...

Υπήρξαμε όμως και θες δε θες, κάποιοι θα μας θυμούνται και χωρίς τα ενθύμια.

Έδωσες και προθεσμία: 21/1/21 !

Ότι μπορώ, κι ότι προλάβω, σε καιρό που τρέχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα, για όλον τον κόσμο.

Έτσι, για να μην πω, πως δεν προσπάθησα, αφού είμαι ακόμα ζωντανή.

Νιώθω πως μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...

Πάνω από 150 blog, εργατοώρες... βάλε και 24ωρα ολόκληρα (συχνάκις)

περαστικό κυκλάμινο του βουνού, εκ Πηλίου ορμώμενο...

Θες δε θες, θα με θυμάσαι. 

Πάσχα Ελληνικόν

Έρωτας

Χαρούμενο το 2007!

Ο φόβος του πόνου

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι στον αλχημιστή μια νύχτα που κοιτούσαν τον αφέγγαρο ουρανό.
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος κι από τον ίδιο τον πόνο.
Paoulo Coelho

Θάνατος

Φοβάσαι τον θάνατο.
Γιατί;
Και τα λουλούδια ξέρουν ότι θα μαραθούν κι όμως "Ανθίζουν"!

ΚΙ ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ

Κι είχες πει να μη στήσω φωλιά να καθήσω.
Κι είχες πει να μην κάνω φτερά
ν' ανασάνω ψηλά στον αέρα,
στα κύματα πέρα.
Είπες μόνο: Καρτέρει, μια αυγή τι θα φέρει.
Και να με που μένω κι ακόμα προσμένω.
Κώστας Χατζόπουλος

ΔΕΝ

Δεν τελειώνει η ζωή επειδή μια νύχτα δεν λάμπει το φεγγάρι.
Δεν σβήνει το χαμόγελο επειδή για λίγο κάπου κρύφτηκε η χαρά.

Στο τοπίο σου

Θέλω να μπω στο τοπίο σου.
Να κλοτσήσω τις πέτρες που κλότσησες μικρός.
Να σε φωνάξω με το σφύριγμα των φίλων σου.
Να κοιτάξω το φεγγάρι καθώς θα βγαίνει
πίσω απ΄τη στέγη του σπιτιού σου.
Να κλέψω ροδάκινα από ένα γειτονικό περβόλι.
(Αλήθεια, έκλεβες ροδάκινα σαν ήσουνα παιδί;)
Θέλω να δω τα ίδια παράθυρα
να κλείνουν πίσω από τους ίδιους απρόσιτους
ανθρώπους.
Να καθίσω στο κατώφλι όπου καθόσουνα
το βράδυ αργά
και τραγουδούσες.
Να σταθώ στη γωνιά
όπου φίλησες την πρώτη σου αγάπη.
(Να΄χε γαλάζια μάτια τάχα ή καστανά;)
Θέλω να τρέξω τον ανήφορο του παιχνιδιού σου
γελώντας.
Και να ΄ρθες ξαφνικά.
Και να με δεις δεμένη με τις γραμμές σου.
Βαμμένη από τον ήλιο σου.
Με την μυρωδιά των λουλουδιών σου.
Ανάμεσα στις πέτρες και στις αναμνήσεις σου.
Και να με κλείσεις στο τοπίο σου για πάντα.
Λεία Χατζοπούλου Καραβία
(Σ. Σ: Το ποίημα γράφτηκε στα μέσα της 10ετίας του ΄50)

Όποιος...

Όποιος ποτέ δεν πόνεσε, έζησε μισή ζωή.

Όποιος δεν έσφαλλε, ποτέ δεν έψαξε ή δεν πάλαιψε.

Όποιος ποτέ δεν έκλαψε, δεν ξέρει να γελάσει.

Κι όποιος ποτέ δεν αμφέβαλλε, δεν έχει σκεφτεί.

Η ευτυχία

Η ευτυχία ανοίγει την πόρτα στην πλάνη.
Γκαίτε

Χωρίς λόγια στην αγάπη

Μα τον Δία!
Τι χρειάζονται λόγια στην αγάπη;
Νικηφόρος Βρεττάκος

Να αγαπάς

Το μίσος μέσα μου πάει να φυτρώσει. Να γελάσω ή να βλαστημήσω; Και η ηχώ μου απαντά: "Να αγαπάς!"

Χωρίς λέξεις

Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί. Είναι γραμμένη στα μάτια.