-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι στον αλχημιστή μια νύχτα που κοιτούσαν τον αφέγγαρο ουρανό.
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος κι από τον ίδιο τον πόνο.
Paoulo Coelho
Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006
Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006
ΚΙ ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ
Κι είχες πει να μη στήσω φωλιά να καθήσω.
Κι είχες πει να μην κάνω φτερά
ν' ανασάνω ψηλά στον αέρα,
στα κύματα πέρα.
Είπες μόνο: Καρτέρει, μια αυγή τι θα φέρει.
Και να με που μένω κι ακόμα προσμένω.
Κώστας Χατζόπουλος
Κι είχες πει να μην κάνω φτερά
ν' ανασάνω ψηλά στον αέρα,
στα κύματα πέρα.
Είπες μόνο: Καρτέρει, μια αυγή τι θα φέρει.
Και να με που μένω κι ακόμα προσμένω.
Κώστας Χατζόπουλος
Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006
ΔΕΝ
Δεν τελειώνει η ζωή επειδή μια νύχτα δεν λάμπει το φεγγάρι.
Δεν σβήνει το χαμόγελο επειδή για λίγο κάπου κρύφτηκε η χαρά.
Δεν σβήνει το χαμόγελο επειδή για λίγο κάπου κρύφτηκε η χαρά.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006
Στο τοπίο σου
Θέλω να μπω στο τοπίο σου.
Να κλοτσήσω τις πέτρες που κλότσησες μικρός.
Να σε φωνάξω με το σφύριγμα των φίλων σου.
Να κοιτάξω το φεγγάρι καθώς θα βγαίνει
πίσω απ΄τη στέγη του σπιτιού σου.
Να κλέψω ροδάκινα από ένα γειτονικό περβόλι.
(Αλήθεια, έκλεβες ροδάκινα σαν ήσουνα παιδί;)
Θέλω να δω τα ίδια παράθυρα
να κλείνουν πίσω από τους ίδιους απρόσιτους
ανθρώπους.
Να καθίσω στο κατώφλι όπου καθόσουνα
το βράδυ αργά
και τραγουδούσες.
Να σταθώ στη γωνιά
όπου φίλησες την πρώτη σου αγάπη.
(Να΄χε γαλάζια μάτια τάχα ή καστανά;)
Θέλω να τρέξω τον ανήφορο του παιχνιδιού σου
γελώντας.
Και να ΄ρθες ξαφνικά.
Και να με δεις δεμένη με τις γραμμές σου.
Βαμμένη από τον ήλιο σου.
Με την μυρωδιά των λουλουδιών σου.
Ανάμεσα στις πέτρες και στις αναμνήσεις σου.
Και να με κλείσεις στο τοπίο σου για πάντα.
Λεία Χατζοπούλου Καραβία
(Σ. Σ: Το ποίημα γράφτηκε στα μέσα της 10ετίας του ΄50)
Να κλοτσήσω τις πέτρες που κλότσησες μικρός.
Να σε φωνάξω με το σφύριγμα των φίλων σου.
Να κοιτάξω το φεγγάρι καθώς θα βγαίνει
πίσω απ΄τη στέγη του σπιτιού σου.
Να κλέψω ροδάκινα από ένα γειτονικό περβόλι.
(Αλήθεια, έκλεβες ροδάκινα σαν ήσουνα παιδί;)
Θέλω να δω τα ίδια παράθυρα
να κλείνουν πίσω από τους ίδιους απρόσιτους
ανθρώπους.
Να καθίσω στο κατώφλι όπου καθόσουνα
το βράδυ αργά
και τραγουδούσες.
Να σταθώ στη γωνιά
όπου φίλησες την πρώτη σου αγάπη.
(Να΄χε γαλάζια μάτια τάχα ή καστανά;)
Θέλω να τρέξω τον ανήφορο του παιχνιδιού σου
γελώντας.
Και να ΄ρθες ξαφνικά.
Και να με δεις δεμένη με τις γραμμές σου.
Βαμμένη από τον ήλιο σου.
Με την μυρωδιά των λουλουδιών σου.
Ανάμεσα στις πέτρες και στις αναμνήσεις σου.
Και να με κλείσεις στο τοπίο σου για πάντα.
Λεία Χατζοπούλου Καραβία
(Σ. Σ: Το ποίημα γράφτηκε στα μέσα της 10ετίας του ΄50)
Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006
Όποιος...
Όποιος ποτέ δεν πόνεσε, έζησε μισή ζωή.
Όποιος δεν έσφαλλε, ποτέ δεν έψαξε ή δεν πάλαιψε.
Όποιος ποτέ δεν έκλαψε, δεν ξέρει να γελάσει.
Κι όποιος ποτέ δεν αμφέβαλλε, δεν έχει σκεφτεί.
Όποιος δεν έσφαλλε, ποτέ δεν έψαξε ή δεν πάλαιψε.
Όποιος ποτέ δεν έκλαψε, δεν ξέρει να γελάσει.
Κι όποιος ποτέ δεν αμφέβαλλε, δεν έχει σκεφτεί.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006
Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006
Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006
Να αγαπάς
Το μίσος μέσα μου πάει να φυτρώσει. Να γελάσω ή να βλαστημήσω; Και η ηχώ μου απαντά: "Να αγαπάς!"
Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006
Χωρίς λέξεις
Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί. Είναι γραμμένη στα μάτια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)